اثر جهت دهی بینایی فضایی بر دوره بی پاسخی روان شناختی در سطوح مختلف دشواری تکلیف ادراکی-حرکتی

محدودیت های اجرای هم زمان چند تکلیف اغلب محدودیت های توجهی نامیده می شود. توجه بینایی-فضایی عملکرد را بهبود می دهد، بویژه وقتی محرک ها در مکانی که قبلا مورد توجه قرار گرفته است، ارائه شوند. هدف پژوهش حاضر پاسخ به این سؤال بود، آیا تغییر در توجه بینایی فضایی از طریق دست کاری سازگاری نشانه-هدف می توانند مکانیسم های توجهی محدود کننده پردازش های مرکزی در تکلیف چندگانه را تحت تاثیر قرار دهد؟ در این پژوهش از یک الگوی دوره بی پاسخی روان شناختی تعدیل شده استفاده شد، که در آن تکلیف دوم ساده یا انتخابی بود و قبل از هدف اول یک نشانه سازگار یا ناسازگار با هدف ارائه می شد.فاصله زمانی بین هدف اول و دوم 200، 400 و 900 هزارم ثانیه بود. یافته های این پژوهش نشان می دهد که توجه بینایی فضایی در ارتباط با محدودیت های توجهی مرکزی است، اما احتمال کنترل توجه بینایی-فضایی بدون نیاز به منابع مرکزی پردازش نیز وجود دارد.